آیا موفقیت در ورزش تنها گرو قهرمانیست؟

این شاید سوال درونی خیلی از ورزش دوستان باشد. سوالی که موجب میشود تا اهالی ورزش از پیداکردن جواب آن کمی بترسند. و شاید سوالی که اگر پاسخ داده میشد خیلی از افراد سرخورده نمیشدند و همیشه به علاقشان یعنی ورزش ادامه میدادند و خیلی از خداحافظی ها هرگز رقم نمیخورد.

اما چگونه؟

تصور عام این است که موفقیت در ورزش به معنای رفتن روی سکوست، در حالی که مقام آوردن و قهرمان شدن تنها یک نوع از موفقیت در این صنعت و موضوع است. بگذارید برایتان یک مثال بیاورم: افراد زیادی هستند که به سینما علاقهمند هستند اما آیا همه کارگردان میشوند؟ یا حتی آیا تنها یک ژانر برای کارگردانی و تنها یک سبک برای ساخت فیلم هست؟ خیر. هر کسی به تناسب شخصیت و توانایی و دانش و همینطور نیازمندی محیطش به سمت بخصوصی در سینما گرایش پیدا میکند. یکی مستندسازی آرشیوی را برمیگزیند، دیگری مستندسازی معمولی را، یکی کارگردان ژانرهای پلیسی میشود، دیگری صدابردار و …

اما در دنیای ورزش مصداقش چیست؟ کافیست به صنعت ورزش نگاهی کنیم. ورزشی مانند جوجیتسو را در ذهنتان بیاورید. آیا تنها شغل در این ورزش، قهرمانیست؟ حتما خیر. افرادی به سمت قهرمانی میروند، افرادی به سمت داوری، افرادی به سمت مدیریت، افرادی به مربیگری گرایش دارند، افرادی به تحلیل و بررسی و نوشتن، افرادی به سمت اقتصاد آن(برگزاری مسابقات و دلالی قهرمانان و مکمل ها) و … !

متاسفانه هنوز جنبه های مختلف ورزش بصورت حرفه ای حداقل در ایران آموزش داده نشده است و افراد معمولی ذهنیت های بسته ای درباره این صنعت بزرگ دارند و گمان میکنند که اگر استعداد مبارزه در ورزش را ندارند، بنابراین باید کلا از این عرصه خداحافظی کنند. درحالی که افرادی هستند که نه بعنوان ورزشکار، بلکه در بخش های دیگر صنعت ورزش حضور پیدا کردند و از قهرمانان ورزشی، هم شهرت و هم موفقیت های بسیار بیشتری را کسب کردند. برای مثال عادل فردوسی پور.

فردوسی پور یک گزارشگر و در مرحله بعد یک برنامه ساز فوتبال است. به گفته خودش عاشق فوتبال هست و حتی خواب های فوتبالی میبیند. اما چه تعداد فوتبالیستی را در ایران میشناسید که از عادل فردوسی پور موفق تر بوده اند؟ چه به لحاظ شهرت و چه ثروت…

 جواب روشن است، خیلی کم!

عادل در عرصه ای که علاقه داشت فعالیت کرد یعنی فوتبال! اما استعداد اون صدایش بود و علاقمند به اطلاعات عمومی درباره زندگی فوتبالیست ها بود. اینها همگی به سمت گزارشگری هدایتش کردند. توانایی او در زبان انگلیسی موجب شد تا اطلاعات خوبی را بتواند از دنیای مجازی درباره بازیکنان، باشگاه ها و درکل دنیای فوتبال کسب کند و این برگ برنده او در این عرصه بود. البته نباید از پشتکار و هوش او در زمینه کاریش غافل شد که اینجا محل بحث این مقاله نیست.

شاید بگویید عادل فردوسی پور فقط یکیست اما اشتباه میکنید، در دنیای رزمی فردی بنام داناوایت وجود دارد که از موفق ترین مدیران و کاسبان دنیای رزمیست و بین رزمی کارها از شهرت خوبی برخوردار است.

افرادی هستند که به نقد ورزش پرداختند و افرادی که به داستان نوشتن و حتی فیلمسازی ورزشی پرداختند. مهم نیست که شما میتوانید قهرمان شوید یا نه، مهم این است که خودتان و استعدادتان و علایقتان را بشناسید و در مسیر موفقیت با پشتکار و کمک گرفتن از متخصصان و توکل به خدای مهربان قدم در راه بگذارید.

کمی تامل کنید. وقت برای خودشناسی بگذارید و متخصصان حوزه استعدادیابی و مشاوران انتخاب شغلی را پیدا کنید. آیا فکر میکردید که تنها راه برای موفق شدن در ورزشی که دوست دارید قهرمانیست؟ مهم نیست که تا به امروز متناسب شما شغلی تعریف شده باشد یا نه! اگر مشاورتان خوب باشد راه را به شما نشان میدهد. دنیای ورزش آنقدر بزرگ هست که برای همه علاقهمندانش با توانایی ها و استعدادهای گوناگون جایی برای رشد، پیشرفت و موفقیت های مادی و معنوی داشته باشد.

امیدوارم بعد از خواندن این مقاله، کمی مسیر برایتان روشن تر شده باشد و امید در دلهایتان زنده و این درک شکل گرفته شده باشد که برای موفقیت در رشته جوجیتسو حتما نیاز به انگشتان و گوش های شکسته نیست.  شاید در اینجا دیالوگی از فیلم سینمایی مارمولک خوب منظورم را منتقل کند:

راه های رسیدن به خدا، به تعداد آدم­هاست.

نویسنده: محمد مهدی ملک محمد